Benim umudumu yaşatmak elimdedir, umutla yaşıyor o eski günler… Umudumu öyküme yaklaştırdım, gecemi aydınlattım; gönül gönüle sohbet eden umuduma yaslandım. İçimden gelen sesi dinledim; “boş durma Gülsen ana” dedim kendime. Üzüldüm, sevindim, her şeyimi kâğıt üzerine yazmaya karar verdim. Gün gelir bu hayat biter, yeşil yapraklar solar, umut biter; yazılanlar kalıcıdır. Gerçekler daimdir. Bir çocuk hayalimle uzattım ellerimi, bulutlara değdi parmaklarımın ucu… İşte bu günlere geldim. Hep mutlulu ...